В процессе селекционной работы с культурой Pisum sativum L. было замечено, что одни и те же образцы в разные годы могут принадлежать к разным градациям классификации растений по длине стебля. Устойчивость к полеганию (УКП) образцов в контрастные по условиям теплои влагообеспечению годы также может иметь разные оценки. В связи с чем целью исследований являлось выявление зависимости высоты растений и устойчивости к полеганию гороха от гидротермического коэффициента (ГТК) вегетационного периода. Исследования проводились в 2019–2023 гг. в лесостепи Красноярского края, в питомнике конкурсного сортоиспытания лаборатории селекции гороха Красноярского НИИСХ. Почва участка представлена черноземом обыкновенным среднемощным, среднегумусным с нейтральной кислотностью. Для исследования были взяты 8 образцов гороха посевного собственной селекции. Образцы располагались систематическим методом в четырехкратной повторности, площадь делянок 15 м2. В ходе исследований выявлено, что для объективной характеристики образцов гороха по длине стебля и его устойчивости к полеганию необходимо учитывать ГТК вегетационного периода, так как различие между длинами растений в разные по ГТК вегетационного периода годы может изменяться в 2 раза. Длина растений существенно зависела от гидротермического коэффициента вегетационного периода, отдельно по месяцам вегетационного периода выявлено, что наиболее сильная прямая корреляция характерна для августа r ± Sr = 0,88 ± 0,08. Максимальное полегание образцов было отмечено при избыточно увлажненном вегетационном периоде, минимальное – при засушливом, разница в оценке при этом могла достигать одного балла. Максимальное влияние увеличение ГТК оказывало на снижение устойчивости к полеганию полукарликовых образцов и всей выборки, среднестебельные образцы проявляли среднюю степень зависимости. При анализе по месяцам вегетационного периода наибольшее влияние на снижение устойчивости растений к полеганию имел ГТК августа r ± Sr = -0,95 ± 0,18, р = -0,75.
К эпохе Нового царства относится расцвет феномена награждения придворных чиновников за верную службу, что подтверждается значительным количеством источников, а также сценами, иллюстрирующими награждение фараоном представителей знати, которые появляются в частных гробницах в правление Тутмоса IV. Однако в данной статье речь пойдет не о рельефах, иллюстрирующих процесс награждения чиновника, а о менее распространенных сценах, которые свидетельствуют о награждении чиновника. Данная статья посвящена особенностям композиции сцен возвращения чиновника после награждения, их эволюции, а также месту подобных сцен в системе росписи частных гробниц XVIII-XIX династий. В XVIII династию, особенно в амарнскую эпоху, когда сцены награждения приобретают максимальный размах, подобные сюжеты являются частью сцены, иллюстрирующей награждение чиновника, например сцена в гробнице Эйе в Ахетатоне (ТА 25). Но уже при правлении последних царей XVIII династии они становятся отдельной сценой, которая вначале появляется на стелах, например стела Ани, а потом и на стенах гробниц, например гробница Маиа (LS 27). Подобные сцены продолжают существовать в начале правления XIX династии: сцены в гробнице Именмипета (ТТ 41) и Усерхата (ТТ 51) наглядно отражают влияние амарнского стиля на искусство времени XIX династии, так как композиционно близки этим сценам. Возможно, отсутствие изображения самого награждения связано с тем, что данных чиновников не награждал лично царь, а они получали эти награды в царской сокровищнице во дворце от вышестоящих сановников. В период правления XX династии подобные сцены полностью исчезают из частных гробниц, что косвенно маркирует изменение роли чиновников при дворе, в целом понижая роль частного лица в государственных делах и вновь выводя на первый план деяния правителя, как это было в начале XVIII династии.
Воздвигнутый при Рамсесе II храм Рамессеум является одним из наиболее значимых памятников египетской архитектуры времени XIX династии. На его стенах сохранились батальные сцены, иллюстрирующие последнее крупное сражение бронзового века - битву при Кадеше. Ожесточенное противостояние молодого фараона хеттам привело к подписанию первого в истории мирного договора. В египетских источниках Рамсес предстает победителем, одержавшим верх над противником благодаря личным качествам и воле богов. Сопоставление письменных свидетельств и рельефных изображений позволяет сформировать объективное видение сражения при Кадеше, его хода и результатов. Анализ источников также дает возможность выявить специфические черты египетского официального искусства, к которым относятся канонические правила передачи образа победоносного царя и используемые для этого художественные приемы. Особое внимание уделено контексту создания рельефов, а именно государственной идеологии и мировоззрению древних египтян в эпоху Нового царства.
Հոդվածի նպատակն է վեր հանել դիվանագիտական այն մեթոդները, որոնց իմացությունը և կիրառումը կարող են մեծապես նպաստել երկրների միջև հարաբերություների բարելավմանը, առանձին դեպքերում նաև՝ երկրների միջև գոյություն ունեցող լարվածության թուլացմանը։ Հոդվածում արծար ծվում են այն խնդիրները, որոնք դրված են դիվանագետների առջև՝ այդ նպատակին հասնելու համար, այն է՝ գտնել ուղիներ՝ երկրների միջև մշտական երկխոսություն ապահովելու և համագործակցությունը խթանելու համար։ Դիվանագետի համար հատկապես կարևոր է միջմշակութային առանձնահատ կությունների իմացությունըիմացությունը, որը հնարավորություն է տալիս խուսափելու ոչ նրբանկատ կամ վիրավորական արտահայտություններից կամ գործողություններից ևև, դրանց հմուտ կիրառության դեպքումդեպքում, դրանք օգտագործել ի շահ բանակցությունների։ Բանակցությունների հաջողությունը պայմանավորված է նաև դիվանագետի անձնային որակներով՝ անձնական գրավչություն, վայելուչ արտաքին և պահվածք, իր կողմից բանակցվող հարցի լիարժեք տիրապետում, մասնագիտական խոր գիտելիքներ համաշխարհային քաղաքակրթության և ժամանակակից աշխա րհաքաղաքականության թեմաների, միջմշակութային հաղորդակցման առանձնահատկությունների և այլ հարցերի վերաբերյալ։ Թեմայի վերլուծության համար կիրառվել են երկկողմ և բազմակողմ դիվանագիտության արդի միտումների քննադատական վերլուծության, ինչպես նաև համաժամանակյա և տար աժամանակյա ուսումնասիրության մեթոդները։ Հոդվածի հիմնական եզրահանգումն այն է, որ մասնագիտական գործունեության և բանակցությունների ժամանակ հաջողության հասնելու համար դիվանագետը պետք է զուգակցի վերը նշված մասնագիտական հմտություններն ու անձնական կարևոր որակները , ինչպես նաև կարողանա
լավագույնս ներկայացնել իր երկիրը թե՛ մասնավոր, թե՛ հանրային հադիպումների ժամանակ։
Այս հոդվածի նպատակն է ուսումնասիրել ընտրական համակարգերի և ժողովրդավարական զարգացման միջև կապը Հայաստանում և Ուկրաինայում 2015-2019 թվականներին։ Այդ նպատակին հասնելու համար աշխատանքում առանձնացվում են հետևյալ խնդիրները՝ դիտարկել ընտրական համակարգի էվոլյուցիան և նրանց փոխազդեցությունը ինստիտուցիոնալ միջավայրի հետ։
Աշխատանքում օգտագործվում են քանակական և որակական մեթոդներ։ Հայաստանի և Ուկրաինայի ընտրական համակարգերի ուսումնասիրության համար օգտագործվում են նկարագրողական վիճակագրության և դեպքերի ուսումնասիրության (case study) մեթոդները։ Աշխատանքում իրականացվում է նաև համեմատական վերլուծություն ինստիտուցիոնալ համատեքստում ընտրական համակարգերի ընդհանրություններն ու առանձնահատկությունները պարզելու նպատակով։
Ուսումնասիրության հիման վրա կարելի է պնդել, որ ընտրական համակարգի արդյունավետությունը զգալիորեն կախված է ինստիտուցիոնալ միջավայրից։ Թե´ Հայաստանը, թե´ Ուկրաինան որդեգրել են համամասնական ընտրական համակարգեր։ Սակայն երկու երկրների ինստիտուցիոնալ համատեքստի առանձնահատկությունները հանգեցրել են տարբեր արդյունքների։ Հայաստանում նշված ժամանակահատվածում գոյություն ունեցող ռեյտինգային բաղադրիչը սահմանափակում էր համամասնական համակարգի արդյունավետությունը՝ ներառական և մրցակցային միջավայր կազմավորելու հարցում։ Ուկրաինայում ցածր անցողիկ շեմն ու մեկ ընդհանրական ընտրատարածքը համամասնական ընտրակարգի պայմաններում նպաստեց առավել բաց ու ներառական քաղաքական համակարգի։
Սույն հոդվածը նպատակ է հետապնդում վերհանելու 1905 թ. հայ-թաթարական բախումների իրական ու խորքային պատճառները, հայերի ինքնապաշտպանության կազմակերպման հանգամանքներն ու բարդությունները ըստ «Դրօշակ» պարբերականի։
Աշխատանքի խնդիրը 1905թ. հայ-թաթարական բախումների իրական պատճառների, նրա կազմակերպիչ հիմնական ուժի՝ ցարական իշխանության գործադրած ջանքերի, ինչպես նաև Դաշնակցության կազմակերպած փայլուն ինքնապաշտպանության քննական վերլուծությունն է՝ հիմք ընդունելով «Դրօշակ» պարբերականի առատ տեղեկություններն ու դրանց համադրումը այլ հեղինակների աշխատությունների հետ:
Աշխատանքը շարադրված է փաստերի համադիր քննությամբ, պատմաքննական վերլուծության սկզբունքների կիրառմամբ:
Կատարված ուսումնասիրության արդյունքում կարելի է պնդել, որ 1905-1906 թթ. ցարական կառավարության կողմից հրահրված հայ-թաթարական բախումները ունեին ինչպես քաղաքական, այնպես էլ տնտեսական դրդապատճառներ և հեռահար նպատակներ, սակայն Դաշնակցության կազմակերպած ինքնապաշտպանական ու կտրուկ հարձակողական ճիշտ գործողությունների շնորհիվ այդ բախումները մարեցին ամբողջ Կովկասի տարածքում: Անժխտելի փաստ է, որ ցարական կառավարությունը, հրահրելով ազգաամիջյան բախումներ Կովկասյան տարածաշրջանում, նպատակ էր հետապնդում նրանց հեռու պահել կայսրությանը պատուհասած հեղափոխական շարժումներից և հնարավորինս տնտեսական ու քաղաքական օգուտներ քաղել այդ ընդհարումներից: Սակայն այս բախումներում հայ ժողովրդին հաջողվում է հաղթանակած դուրս գալ, քանզի դիմադրության կազմակերպումն իր վրա է վերցնում Դաշնակցությունը, որը 1904 թ. «Կովկասյան ճակատ»-ի բացմամբ իր վրա վերցրեց նաև արևելահայության ինքնապաշտպանության գործը:
Очитки – представители семейства толстянковых, ценный лекарственный вид с ограниченным распространением. Он имеет исключительное значение для фитотерапии и биохимии растений. В ФГБОУ ВО Горский ГАУ в коллекционном питомнике интродуцированы и успешно произрастают некоторые представители семейства толстянковых (Crassulaceae DC.): очиток видный, очиток кавказский, очиток супротиволистный и очиток линейный. Crassulaceae DC. – это большое семейство двудольных покрытосеменных растений, характеризующееся своей уникальной формой фотосинтеза. Эти растения используются в основном в качестве носителей химически активных соединений и биологически ценных веществ. Исследуемые образцы растений семейства толстянковых представляют особый интерес в качестве сырья для лекарственных препаратов и как ценные биологически активные компоненты. В результате проведенных исследований методом хромато-масс-спектрометрии определен компонентный состав терпенового ряда в растительных объектах: очиток супротиволистный (Sedum оppositifolium), очиток кавказский (Sedum сaucasicum), очиток линейный (Sedum lineare Thunb.) и очиток видный (Sedum spectabile). В Sedum spectabile содержится два, в Sedum сaucasicum – пять, в Sedum оppositifolium – восемь, в Sedum lineare Thunb. – десять компонентов терпенового ряда. Биологически ценные вещества ряда терпенов семейства толстянковых, обнаруженные в изучаемых растениях, определены при помощи органических растворителей. Терпены были выделены в хлороформных и в этанольных вытяжках, т. е. подобран растворитель для интересующего компонента, а идентифициро-ванные терпены могут выступать в качестве индикаторных специфических компонентов для каждого растения и выбора подходящих маркеров.
В лекционном курсе 1954-1955 гг., посвященном проблеме «пассивности» в феноменологической философии, М. Мерло-Понти уделяет много внимания «бессознательному» как «открытию Фрейда». Подходы к бессознательному философ находит, анализируя феномены сновидения, памяти и др. на материале дескрипций З. Фрейда и предлагая собственную терминологию и интерпретации психоаналитических наблюдений. Мерло-Понти ставит перед собой задачу преодолеть ограниченность оригинальных прочтений психоаналитического открытия, обусловленную, среди прочего, опорой теоретических моделей Фрейда на классическую картезианскую концепцию субъективности. В статье мы рассмотрим теорию «онейрического символизма»: области «мифического» смыслопроизводства, само феноменальное бытие которого - на границе между бессознательным и сознанием, активностью и пассивностью, субъектом и миром - подталкивает Мерло-Понти к пересмотру классических онтологических моделей. Мы покажем, для решения каких фундаментальных проблем феноменологической онтологии Мерло-Понти привлекает концепцию «онейрического символизма», к каким выводам ему удается прийти с ее помощью, а также кратко охарактеризуем взаимное отношение моделей субъективности, предлагаемых феноменологической онтологией и психоанализом Фрейда.
20-րդ դարի 60-ական թվականներին ԽՍՀՄ-ում սկսեցին ձևավորվել այլախոհական շարժումներ, որոնք տարածվեցին նաև Խորհրդային Հայաստանում, որտեղ այլախոհությունը դրսևորվում էր երեք հիմնական ուղղություններով։ Սակայն այլախոհական պայքարի առանցքում Հայաստանի անկախության վերականգնման համար պայքարն էր։ 1966 թ․ հիմնադրվում է Ազգային Միացյալ կուսակցությունը, որը, ամբողջացնելով մինչև այդ հայ հայրենասիրական շրջանակներում քննարկվող գաղափարները, իր վրա է վերցնում Հայաստանի ազատագրության և պետականության վերականգնման շարժումը։ Այն իր նշանակությունն ուներ ոչ միայն Խորհրդային Հայաստանում, այլ նաև ամբողջ ԽՍՀՄ-ում։
Հոդվածի նպատակն է ուսումնասիրել և բազմակողմանի ներկայացնել Հայաստանի անկախության վերականգնման պայքարի ընթացքում Ազգային Միացյալ կուսակցության դերն ու նշանակությունը։
Նպատակն իրականացնելու համար խնդիր է դրվել հետազոտել և քննարկել Ազգային Միացյալ կուսակցության հիմնադրման նախադրյալները, գործընթացը, ծրագիրը, կանոնադրությունը։
Հետազոտությունը կատարվել է պատմական, պատմահամեմատական մեթոդների միջոցով։ Իրականացվել է պետական փաստաթղթերի, արխիվային նյութերի կոնտենտ վերլուծություն։
Հիմնավորվել է, որ Խորհրդային Հայաստանում ձևավորված անկախության շարժումը եղել է 17-19-րդ դարերի ընթացքում հայ ազատագրական շարժումների տրամաբանական գաղափարական շարունակությունը 20-րդ դարում՝ ընդդեմ Խորհրդային կայսրության։
Եզրակացությունն այն է, որ Խորհրդային Հայաստանում ընթացող անկախության շարժումը և դրա կազմակերպման համար հիմնադրված Ազգային Միացյալ կուսակցությունը շարունակել են մինչ այդ տարբեր դարերում ընթացած ազգային ազատագրական շարժումները՝ հասնելով հաղթական արդյունքի։
Статья посвящена проблеме сочетания двух политических векторов, консервативного (правого) и революционного (левого) в работах Г.П. Федотова. В центре исследовательского фокуса данной работы оказывается философская антропология русского мыслителя. Автор статьи предлагает рассмотреть фигуру субъекта, которая оказывается той точкой, откуда исходят разнонаправленные политические линии. Человек как таковой описывается Г.П. Федотовым в духе христианской антропологии, где неотъемлемыми чертами являются связь с божественным и укорененность в историческом. В такой системе консервативные позиции связаны с защитой личности от всяких посягательств со стороны «другого», будь это произвол революционной толпы или же клещи нарождающихся профашистских государств Европы первой половины XX в. Позиции же революционного вектора, традиционно связанного с левым движением, носят освободительный характер, исток которого у Г.П. Федотова также находится в христианской антропологии. Важную роль в этом случае играет категория отчуждения, как в гегелевской трактовке (объективации мира), так и в трактовке марксистской. Преодоление историческим субъектом своего отчуждения в различных вариациях оказывается той смысловой точкой, в которой сходятся как правый, так и левый политический вектор.